Menu
Ooit studeerde ik literatuurwetenschap. In die studie kon ik mezelf verliezen. De rijkdom in de verhalen, de inkijkjes in cultuur over de hele wereld en door de tijden heen namen me mee op reis en lieten mijn hoofd tollen van nieuwe beelden en inzichten. De wisselwerking tussen de heersende opvattingen en de literatuur die ze soms verheerlijkt, soms er tegen schopt, gaf me een nieuwe bril om de wereld te bekijken. Niets gebeurt zonder een context, en we kunnen niets begrijpen, zonder onze eigen context te doorzien. Tijdgeest en de verhalen die eruit ontstaan, ze voeden elkaar, ze houden elkaar vast.
“Mama, mama! Er zit echt een meeeeega spin op mijn kamer!”
Oei, denk ik, even moed verzamelen, potje mee, kaartje voor eronder… en hup, naar de mega spin. Op de kamer van mijn dochter zit in de hoek bij het plafond zo’n iele spin met bijna onzichtbare pootjes. Ik heb het even opgezocht, dat is dus een trilspin.
“Ach, is dat hem? Nou, kom maar dan, ik pak hem wel.”
“Iieeuw! Niet met je handen!”
“Jawel schat, dit is maar een klein spinnetje, ik zet hem wel buiten.”
Wat je ziet in een spin, zie je op basis van je ervaring met spinnen.
